نگاه هایمان ” هرزه ” شده اند

آغوش هایمان بوی ” هوس ” گرفته اند

قول هایمان ” بی اعتبار ” است

حرف هایمان ” خالص ” نیست

عشق هایمان ” پوشالی ” شده است

محبت هایمان ” قلابی ” شده

خوبی هایمان فقط ” تظاهر ” به خوبی ست

عبادتمان همه چیز است جز ” بندگی ” خدا . . .

رنگ و لعاب صورت ها هر روز بیشتر میشود

و رنگ و لعاب دل ها هر روز کم تر . . .

افکارمان شده " مدرن "و " بدون مرز " و " القا شده ی بعضی ها "

آزادی از نظرمان آزاد بودن پوشش است نه آزاد بودن عقیده ,

همه کارها را با پاداش میخواهیم

اما تا این که جزا ببینیم فریادمان به آسمان میرسد . . .

فرهنگ اصیل خودمان را کنار گذاشته ایم و فرهنگ به اصطلاح ” مدرن ” را برگزیده ایم

شلوار پاره میپوشیم چون ” مد ” است !

لباس های ساده و مناسب را کنار میگذاریم چون ” افت کلاس ” است !

شعار میدهیم بدون ” عمل ” . . .

قضاوت میکنیم بدون ” عدل ” . . .

سوال من این است ما در کدام نقطه از انسانیت ایستاده ایم ؟

آیا حیوان " حیوان " با بچه اش این کار را می کند؟

انسانیم... انسان...

هه... ما کجای انسانیتیم...؟!